I don’t mind stealing bread, from the mouths of decadence

But I can’t feed on the powerless, when my cup is already overfilled

— Temple of the Dog

Het is een vreemde, vervreemdende tijd en het is fijn dat de straten de laatste dagen in Nijmegen weer een gezicht krijgen. Terwijl men in het ziekenhuis zich te pletter werkte, ouderen vereenzaamden, ondernemers hun bedrijven verloren en de armen nog minder te eten hadden, had ik de luxe en vrijheid van het thuiswerken. Desondanks leken de dagen dezelfde en de vrijheid van het thuiswerken begon zo onderhand symptomen van Groundhog Day te vertonen. En hoewel overal ter wereld het verlies logischerwijs de grootste aandacht kreeg, hoop ik toch dat ook deze tijd het beste in de mens naar boven heeft kunnen of zal halen en dat datgene wat we zo vanzelfsprekend vonden, nu misschien wat meer gewaardeerd wordt. Zelfs de stinkende sportschool.

Vandaag liep ik bij toeval langs de bonbonzaak. Ik dacht weer aan één van mijn eerdere zelven dat van mening was dat we eigenlijk elke dag iets nieuws zouden moeten proeven. Aangezien ik pas een paar weken terug weer kon concluderen dat ik eindelijk weer in mijn ‘boks’ paste, leek het me wijs om die mooie kunstwerkjes te laten liggen waar ze lagen. Ik vind het leuk dat ik weer buiten ben gaan hardlopen zoals ik vroeger ook deed – al was het ook een beetje confronterend dat ik steeds meer op een schildpad met lang zwart haar ga lijken – en nog leuker als ik dan niet hoef te shoppen naar nieuwe kleren. Toch kwam ik net weer thuis met een onbekende pot hazelnoot-chocolade-ijs, omdat schilder Jos van Riswick het al de hele week over chocolade-ijs heeft. Eventjes herinnerde het ijs me aan een vriendinnetje van heel vroeger, dat om de zoveel tijd een culinaire ingeving had en me eens meesleurde naar de Dukenburg om daar een warme croissant met een flinke bol chocolade-ijs te eten. En ik dacht op die leeftijd alleen maar dat ze niet helemaal wist hoe het werkte met temperatuurverschillen.

Lieve lezer, ik hoop dat je deze week nog een verse roombotercroissant bij de bakker mag halen en opwarmt, een enorme bol hazelnoot-chocolade-ijs erin propt en dan net zo blij kijkt als (Somebody Feed) Phil en met je handen gaat wapperen.

Dat de tussentijd koude en warmte samenbrengt,

φauline