I have been cutifying foods.

I have been cutifying foods.
我们 wǒ men
we us our ourselves
wait for the maker to multiply
[ I will be working on a series of portraits of the women who have inspired, shaped or in some way affected me over #time. ]
The second color
While I flew my colors
I flew my colors like a sail
Now it is your line
I know that I wrote it
And if you tell a lie
Well, no one will notice
— Lisa Hannigan
Self <> fleS
I am a lonely painter
I live in a box of paints.
I’m frightened by the devil
And I’m drawn to those ones that ain’t afraid.— Joni Mitchell
The Storysinger
This study is based on the portrait of photographer Norman Seeff, seen on the front cover of Joni Mitchell’s album Hejira (1976).
O
Ἀθηνᾶ
maker² (maker of the maker)
And I will drink the clear clean water for to quench my thirst
[…]
And I will never grow so old again
And I will walk and talk in gardens all wet with rain
— Van Morrison
Don’t let your eyes refuse to see
Don’t let your ears refuse to hear— Ray LaMontagne
When one of my oldest friends and I went to the museum last year – minutes before he encouraged his daughter to press on the button of the tiny elevator. And like any other artistic object on display in a museum, that tiny elevator was not supposed to be touched. In retrospect, we understand why the eyes of the other dad, who was standing behind the tape on the floor, started to widen.
#time #narrative b e t w e e n n a r r a t i v i t y a n d r a n d o m n e s s 一 期 一 会 ———————— ∃
I don’t mind stealing bread, from the mouths of decadence
But I can’t feed on the powerless, when my cup is already overfilled
— Temple of the Dog
Het is een vreemde, vervreemdende tijd en het is fijn dat de straten de laatste dagen in Nijmegen weer een gezicht krijgen. Terwijl men in het ziekenhuis zich te pletter werkte, ouderen vereenzaamden, ondernemers hun bedrijven verloren en de armen nog minder te eten hadden, had ik de luxe en vrijheid van het thuiswerken. Desondanks leken de dagen dezelfde en de vrijheid van het thuiswerken begon zo onderhand symptomen van Groundhog Day te vertonen. En hoewel overal ter wereld het verlies logischerwijs de grootste aandacht kreeg, hoop ik toch dat ook deze tijd het beste in de mens naar boven heeft kunnen of zal halen en dat datgene wat we zo vanzelfsprekend vonden, nu misschien wat meer gewaardeerd wordt. Zelfs de stinkende sportschool.
Vandaag liep ik bij toeval langs de bonbonzaak. Ik dacht weer aan één van mijn eerdere zelven dat van mening was dat we eigenlijk elke dag iets nieuws zouden moeten proeven. Aangezien ik pas een paar weken terug weer kon concluderen dat ik eindelijk weer in mijn ‘boks’ paste, leek het me wijs om die mooie kunstwerkjes te laten liggen waar ze lagen. Ik vind het leuk dat ik weer buiten ben gaan hardlopen zoals ik vroeger ook deed – al was het ook een beetje confronterend dat ik steeds meer op een schildpad met lang zwart haar ga lijken – en nog leuker als ik dan niet hoef te shoppen naar nieuwe kleren. Toch kwam ik net weer thuis met een onbekende pot hazelnoot-chocolade-ijs, omdat schilder Jos van Riswick het al de hele week over chocolade-ijs heeft. Eventjes herinnerde het ijs me aan een vriendinnetje van heel vroeger, dat om de zoveel tijd een culinaire ingeving had en me eens meesleurde naar de Dukenburg om daar een warme croissant met een flinke bol chocolade-ijs te eten. En ik dacht op die leeftijd alleen maar dat ze niet helemaal wist hoe het werkte met temperatuurverschillen.
Lieve lezer, ik hoop dat je deze week nog een verse roombotercroissant bij de bakker mag halen en opwarmt, een enorme bol hazelnoot-chocolade-ijs erin propt en dan net zo blij kijkt als (Somebody Feed) Phil en met je handen gaat wapperen.
Dat de tussentijd koude en warmte samenbrengt,
φauline
Sometimes the prettiest things come to existence by accident. And so it happened while I was walking on the road of mountains and valleys in Nijmegen and started waving casually with the cheapest camera in times of the ugly couch I haven’t replaced yet either.
The prettiest thing
I ever did see
Was lightning from the top of a cloud— Norah Jones
For light does the darkness most fear
[ … ]
In the end, only kindness matters
In the end, only kindness matters
— Jewel
Deze maan maakte ik ergens in juli rondom de dansende drukte van de zonnige zomerfeesten in Nijmegen. Ik was aanvankelijk van plan om aan een zeegezicht te beginnen en zoals je ziet, is alles perfect volgens plan gegaan. Sinds mei 2019 deel ik een werkplaats in De Smeltkroes, waar ik niet alleen af en toe wat kan oefenen met schilderen in ‘mijn hoek’, maar ook gebruik mag maken van de stereo-installatie van mijn sympathieke werkplaatsgenoot. Elke keer wanneer ik richting de voormalige Honigfabriek fiets, neem ik de inmiddels schijnbaar ouderwetse cd’s mee die ik heb. En zo heb ik in de afgelopen paar maanden ontdekt hoeveel invloed de muziek, die ik hoor, heeft op het schilderij waar ik mee bezig ben. Dat ik het fijn vind om veel zwart te gebruiken bij de stem van Jeff Buckley, dat de muziek van Bon Iver een dromerige vorm van creativiteit aanwakkert en dat het van tevoren mengen van kleuren op dit moment niet zoveel zin lijkt te hebben, omdat ik een uur later mogelijk weer een ander object aan het schilderen ben en dan weer van mening ben dat andere kleuren beter passen bij het moment …
OO
The sun, with his great eye
– John Keats
Though your garden is gray
I know all your graces
Someday will flower
Oh, oh, in a sweet sunshower– Chris Cornell
If your heart tells you to, then who are you to question it?
S h i n e
– Birdy
Je zou bijna denken dat een drukke dag in het onderwijs, gevolgd door een fatsoenlijke cardiotraining, gapend zou eindigen op de goedkoopste Ikeabank ooit die ik nog altijd moet vervangen. Niets is minder waar als Pauline 3 koffie en 1 cappuccino drinkt, nadat ze zich eigenlijk weer had voorgenomen om te stoppen met koffie. De afgelopen dagen had ik me ook voorgenomen om mijn voornemens voor dit nieuwe jaar onder woorden te brengen. Mijn vader herinnerde me er vorige week aan dat het Chinese jaar van het varken eindelijk weer in zicht was en dat het ‘mijn’ jaar zou worden. Het astrologieboekje dat ik van een vriendinnetje uit de brugklas kreeg – in de periode waarin ik nog dacht dat astrologie een soort van psychologie was – stopt helaas na een voorspelling voor het jaar 2007, waardoor ik nu alweer ongeveer 12 jaar zelf moet verzinnen wat er in mijn jaar gebeuren zal. Na het einde van 2018, weet ik sowieso dat het goed zou zijn om minder pepernoten te eten, dat het altijd beter is om meer te lachen en dat het het best is om die bank eens weg te gooien. Voor het begin van 2019 hoop ik twee creatieve plannen, die eigenlijk al een tijd in mijn geest dwaalden, richting te geven voor de volgende maanden. En te schitteren als een varken.
Een schitterend jaar,
φauline
The design of this set of 四 postcards is based on an ancient Chinese text known as the I Ching or the Book of Changes. I have been inspired by the beauty and balance of the hexagrams over time (I have never seen the text itself though), and I incorporated pieces of the past, present, and future in them.
#55 abundance
#16 enthusiasm
#22 grace
#61 inner truth
#time #narrative — ————- ———————– — — ————– — —————— # ———————
—- —————— ——————————- — ————– —————- ——————– — —————– —
With warm memories of the first time I heard the first chords of Gravity played live by its maker himself,
φauline
The ∃dge Hogs (2017) zijn het resultaat van een existentieel experiment met potloden die de maakster voor haar achttiende verjaardag kreeg. Ze zijn dol op fruit, gaan graag naar verjaardagsfeestjes en vinden het gezellig om kleintjes te verwelkomen. Aangezien The ∃dge Hogs van de natuur houden, wonen zij het liefst op gerecycled papier.
*
The ∃dge Hogs (2017) are the result of an existential experiment with pencils — given to the maker for her 18th birthday. They love fruits, birthday parties and baby ∃dge Hogs. As they enjoy the beauty of nature, they prefer to live on recycled paper.
Happy New Year, dear reader. May you find an ∃dge Hog in 2018!
*
φauline
t h e ∃ d g e h o g s #time
I never saw moons knew the meaning of the sea
— Nick Drake
Het moment dat ik besluit om de zomervakantie in tijden van corona onder meer te wijden aan het maken van tweedimensionale werken (我 们 (wŏmen)), kan ik me plotseling niet meer voorstellen dat ik ooit het geduld heb gehad om een gezicht te tekenen en beginnen allerlei soorten emoties weer melodieën en poëtische teksten te genereren die ik jammer genoeg niet vaak benut. Zo staat de telefoon al een paar jaar vol met melodieën uit de douche en neologismen (die ik nog altijd moet gaan herschrijven tot ze klinken als een lied met woorden die idealiter al deel uitmaken van een officiële taal), staat de gitaar ongestemd en onbespeeld in een hoekje en weet ik zelf nog altijd niet wat ik doe als ik wat snaren vastklem met mijn vingers. Doorgaans laat ik de gitaar uit gemakzucht rustig stemmen door gitaristen die toevallig op bezoek zijn, maar eergisteren ben ik toch maar langs de muziekzaak geweest om een stemapparaat te kopen, in de hoop dat het zuivere geluid mij over tijd de juiste woorden helpt vinden.
#timewilltell
♡
φauline