Author: Pauline Chew

The Guitar

Published by

Het moment dat ik besluit om de zomervakantie in tijden van corona onder meer te wijden aan het maken van tweedimensionale werken (我 们 (wŏmen)), kan ik me plotseling niet meer voorstellen dat ik ooit het geduld heb gehad om een gezicht te tekenen en beginnen allerlei soorten emoties weer melodieën en poëtische teksten te genereren die ik jammer genoeg niet vaak benut. Zo staat de telefoon al een paar jaar vol met melodieën uit de douche en neologismen (die ik nog altijd moet gaan herschrijven tot ze klinken als een lied met woorden die idealiter al deel uitmaken van een officiële taal), staat de gitaar ongestemd en onbespeeld in een hoekje en weet ik zelf nog altijd niet wat ik doe als ik wat snaren vastklem met mijn vingers. Doorgaans laat ik de gitaar uit gemakzucht rustig stemmen door gitaristen die toevallig op bezoek zijn, maar eergisteren ben ik toch maar langs de muziekzaak geweest om een stemapparaat te kopen, in de hoop dat het zuivere geluid mij over tijd de juiste woorden helpt …

我 们 (wŏmen)

Published by

我们 wǒ men we us our ourselves wait for the maker to multiply [ I will be working on a series of portraits of the women who have inspired, shaped or in some way affected me over #time. ] The second color While I flew my colors I flew my colors like a sail  Now it is your line I know that I wrote it And if you tell a lie Well, no one will notice — Lisa Hannigan Self <> fleS  I am a lonely painter I live in a box of paints. I’m frightened by the devil And I’m drawn to those ones that ain’t afraid. — Joni Mitchell The Storysinger O Ἀθηνᾶ maker² (maker of the maker)  

一 期 一 会

Published by

Don’t let your eyes refuse to see Don’t let your ears refuse to hear — Ray LaMontagne When one of my oldest friends and I went to the museum last year – minutes before he encouraged his daughter to press on the button of the tiny elevator. And like any other artistic object on display in a museum, that tiny elevator was not supposed to be touched. In retrospect, we understand why the eyes of the other dad, who was standing behind the tape on the floor, started to widen. #time #narrative b e t w e e n n a r r a t i v i t y a n d r a n d o m n e s s 一 期 一 会 ———————— ∃

“Un croissant, s’il vous plaît.”

Published by

I don’t mind stealing bread, from the mouths of decadence But I can’t feed on the powerless, when my cup is already overfilled — Temple of the Dog Het is een vreemde, vervreemdende tijd en het is fijn dat de straten de laatste dagen in Nijmegen weer een gezicht krijgen. Terwijl men in het ziekenhuis zich te pletter werkte, ouderen vereenzaamden, ondernemers hun bedrijven verloren en de armen nog minder te eten hadden, had ik de luxe en vrijheid van het thuiswerken. Desondanks leken de dagen dezelfde en de vrijheid van het thuiswerken begon zo onderhand symptomen van Groundhog Day te vertonen. En hoewel overal ter wereld het verlies logischerwijs de grootste aandacht kreeg, hoop ik toch dat ook deze tijd het beste in de mens naar boven heeft kunnen of zal halen en dat datgene wat we zo vanzelfsprekend vonden, nu misschien wat meer gewaardeerd wordt. Zelfs de stinkende sportschool. Vandaag liep ik bij toeval langs de bonbonzaak. Ik dacht weer aan één van mijn eerdere zelven dat van mening was dat we eigenlijk …