Het moment dat ik besluit om de zomervakantie in tijden van corona onder meer te wijden aan het maken van tweedimensionale werken (我 们 (wŏmen)), kan ik me plotseling niet meer voorstellen dat ik ooit het geduld heb gehad om een gezicht te tekenen en beginnen allerlei soorten emoties weer melodieën en poëtische teksten te genereren die ik jammer genoeg niet vaak benut. Zo staat de telefoon al een paar jaar vol met melodieën uit de douche en neologismen (die ik nog altijd moet gaan herschrijven tot ze klinken als een lied met woorden die idealiter al deel uitmaken van een officiële taal), staat de gitaar ongestemd en onbespeeld in een hoekje en weet ik zelf nog altijd niet wat ik doe als ik wat snaren vastklem met mijn vingers. Doorgaans laat ik de gitaar uit gemakzucht rustig stemmen door gitaristen die toevallig op bezoek zijn, maar eergisteren ben ik toch maar langs de muziekzaak geweest om een stemapparaat te kopen, in de hoop dat het zuivere geluid mij over tijd de juiste woorden helpt vinden.

#timewilltell

♡

φauline