All posts filed under: ART

The Guitar

Het moment dat ik besluit om de zomervakantie in tijden van corona onder meer te wijden aan het maken van tweedimensionale werken (我 们 (wŏmen)), kan ik me plotseling niet meer voorstellen dat ik ooit het geduld heb gehad om een gezicht te tekenen en beginnen allerlei soorten emoties weer melodieën en poëtische teksten te genereren die ik jammer genoeg niet vaak benut. Zo staat de telefoon al een paar jaar vol met melodieën uit de douche en neologismen (die ik nog altijd moet gaan herschrijven tot ze klinken als een lied met woorden die idealiter al deel uitmaken van een officiële taal), staat de gitaar ongestemd en onbespeeld in een hoekje en weet ik zelf nog altijd niet wat ik doe als ik wat snaren vastklem met mijn vingers. Doorgaans laat ik de gitaar uit gemakzucht rustig stemmen door gitaristen die toevallig op bezoek zijn, maar eergisteren ben ik toch maar langs de muziekzaak geweest om een stemapparaat te kopen, in de hoop dat het zuivere geluid mij over tijd de juiste woorden helpt …

我 们 (wŏmen)

我们 wǒ men we us our ourselves wait for the maker to multiply [ I will be working on a series of portraits of the women who have inspired, shaped or in some way affected me over #time. ] The second color While I flew my colors I flew my colors like a sail  Now it is your line I know that I wrote it And if you tell a lie Well, no one will notice — Lisa Hannigan Self <> fleS  I am a lonely painter I live in a box of paints. I’m frightened by the devil And I’m drawn to those ones that ain’t afraid. — Joni Mitchell The Storysinger O Ἀθηνᾶ maker² (maker of the maker)  

一 期 一 会

Don’t let your eyes refuse to see Don’t let your ears refuse to hear — Ray LaMontagne When one of my oldest friends and I went to the museum last year – minutes before he encouraged his daughter to press on the button of the tiny elevator. And like any other artistic object on display in a museum, that tiny elevator was not supposed to be touched. In retrospect, we understand why the eyes of the other dad, who was standing behind the tape on the floor, started to widen. #time #narrative b e t w e e n n a r r a t i v i t y a n d r a n d o m n e s s 一 期 一 会 ———————— ∃

serendipity /ˌsɛr(ə)nˈdɪpɪti/

  Sometimes the prettiest things come to existence by accident. And so it happened while I was walking on the road of mountains and valleys in Nijmegen and started waving casually with the cheapest camera in times of the ugly couch I haven’t replaced yet either.     The prettiest thing I ever did see Was lightning from the top of a cloud — Norah Jones  

M O O N

Deze maan maakte ik ergens in juli rondom de dansende drukte van de zonnige zomerfeesten in Nijmegen. Ik was aanvankelijk van plan om aan een zeegezicht te beginnen en zoals je ziet, is alles perfect volgens plan gegaan. Sinds mei 2019 deel ik een werkplaats in De Smeltkroes, waar ik niet alleen af en toe wat kan oefenen met schilderen in ‘mijn hoek’, maar ook gebruik mag maken van de stereo-installatie van mijn sympathieke werkplaatsgenoot. Elke keer wanneer ik richting de voormalige Honigfabriek fiets, neem ik de inmiddels schijnbaar ouderwetse cd’s mee die ik heb. En zo heb ik in de afgelopen paar maanden ontdekt hoeveel invloed de muziek, die ik hoor, heeft op het schilderij waar ik mee bezig ben. Dat ik het fijn vind om veel zwart te gebruiken bij de stem van Jeff Buckley, dat de muziek van Bon Iver een dromerige vorm van creativiteit aanwakkert en dat het van tevoren mengen van kleuren op dit moment niet zoveel zin lijkt te hebben, omdat ik een uur later mogelijk weer een ander …