de evolutie van het Japanse Zeeuwse rondje uit Nijmegen  Ik kan me nog goed herinneren wat ik heel lang geleden dacht, toen ik Nigella Lawson voor het eerst op de televisie zag. Ik had zoiets werkelijk nog nooit gezien. Ze had het gezicht van een prinses en de breedste glimlach die zelfs een lach op het hoofd van B.A. Baracus van The A-Team zou kunnen toveren. Met een stem van zijde verleidde ze haar toeschouwers met gouden bergen muscovado sugar en zeeën van gesmolten boter naar haar torenhoge muren van chocoladerepen. Als een gedreven alchemist bewoog ze zich voort langs een pad van tovermachines, dat haar leidde naar de rijkste taarten en een warm onthaal van haar gasten. Haar toverstaf: een schaar. Zonder enige schaamte werd een keukenschaar ingezet voor het versnipperen van bacon. Achter elke deur in haar paleis was er wel weer een schatkist te vinden met potten vol verhalen, pannen met een geschiedenis en zakjes gevuld met allerlei soorten specerijen of zoetigheid. En op elke plank lagen er stapels boeken met formules …